بررسی تاثیر مقادیر و روش‌های مصرف سولفات روی و اسیدبوریک بر عملکرد، کیفیت و جذب عناصر غذایی در دو رقم ذرت دانه‌ای

به منظور مطالعه تاثیر مقادیر و روش‌های مختلف مصرف عناصر کم مصرف بور و روی بر عملکرد و خواص کیفی دو رقم ذرت دانه‌ای آزمایشی در ایستگاه زراعی قراخیل قائم شهر وابسته به مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی مازندران در سال 1382 اجرا گردید. آزمایش در شرایط مزرعه‌ای به صورت فاکتوریل در قالب بلوک‌های کامل تصادفی با دو رقم شامل ارقام 647 و 704 ذرت دانه‌ای و ده تیمار کودی، در سه تکرار بود، انجام شد. تیمارهای کودی شامل شاهد، سه مقدار کود سولفات روی به میزان 30، 40 و 50 کیلوگرم در هکتار، سه مقدار اسید بوریک به مقدار 10، 20 و 30 کیلو گرم در هکتار به صورت مصرف خاکی، یک تیمار محلولپاشی سه در هزار سولفات روی، یک تیمار محلول پاشی سه در هزار اسید بوریک و یک تیمار محلول پاشی با ترکیبی از محلول سه در هزار سولفات روی و اسید بوریک، بودند. نتایج آزمایش نشان داد که مصرف اسید بوریک و سولفات روی بر میانگین عملکرد دانه در واحد سطح و عملکرد بلال در سطح احتمال 1 درصد معنی‌دار گردید. عملکرد رقم 704 بر رقم 647 ذرت دانه‌ای برتری نشان داد. بهترین سطح کودی در تیمار سوم (مصرف 40 کیلوگرم در هکتار سولفات روی) مشاهده شد و مصرف 20 کیلوگرم در هکتار اسید بوریک (تیمار پنجم) نسبت به مقادیر دیگر مصرف این عنصر در عملکرد موثرتر بود. با مطالعه تجزیه واریانس صفات کیفی مورد مطالعه مشاهده شد که مقدار روی و درصد پروتئین دانه در تیمارهای کودی مختلف در سطح احتمال 5 درصد تفاوت معنی‌دار داشت. اثر تیمارهای مختلف کودی بر غلظت عناصر بور، آهن، منگنز و همین طور درصد فسفر و پتاسیم دانه معنی‌دار نگردید. مصرف روی باعث کاهش غلظت آهن، منگنز و همین طور درصد فسفر دانه شد، ولی تاثیری مشخصی بر درصد پتاسیم دانه نگذاشت. تیمار شاهد کمترین مقادیر را در صفات مورد بررسی نشان داد. در بین محلول‌پاشی‌ها ترکیب 3 در هزار اسید بوریک و سولفات روی بهترین نتیجه را بر عملکرد و کیفیت دانه گذاشت. مصرف خاکی این عناصر در افزایش عملکرد و مصرف به شکل محلول‌پاشی بر بهبود خواص کیفی موثرتر بودند.